Nou, ik had weer heel wat uit te leggen aan moeder de vrouw nadat zij het fraaie epistel van mijn lieve collega Spartacus had gelezen. Die verwees naar een interview van Michiel Lieuwma met het fenomeen Leendert Vooijce.

Leendert zegt tegen Michiel dat hij denkt dat ik verliefd op hem ben en Spartacus schrijft vervolgens: "Iedereen die Arthur ooit ontmoet heeft gelooft dit verhaal meteen."

Deze schalkse insinuatie van mijn gewaardeerde collega moet voor de reaguurders als een donderslag bij heldere hemel zijn gekomen, want in hun ogen ben ik immers het boegbeeld van heteroseksuele viriliteit: de generaal van Heutsz, de Raymond Westerling en de Andrew Tate van de vaderlandse journalistiek.

Ik heb inderdaad een zwak voor Leendert. Hij komt uit een christelijke vissersfamilie in Katwijk en zulks schept een natuurlijke band, want ik groeide op in het verstikkende zwartenkousenkerkmilieu van de Veluwe. Ede is het Katwijk van Gelderland. Leendert had ook kunnen eindigen als Dirk Kuyt, die veel nichteriger is dan zijn dorpsgenoot. Bij Kuyt moet ik altijd denken aan de totaal verbouwde Liberace, alleen had die sjiekere, betere smaak qua muziek, kleding en vriendinnen.

Leve Reve

Donderdag 7 december

Wees wijs en vlucht tijdens de feestdagen naar een warm land.

De donkere, duistere dagen voor kerst: kent u die uitdrukking? In de Algarve valt het reuze mee, want de zon straalt hier in december gemiddeld 9 uur per dag. De afgelopen dagen steeg het kwik tot boven de 20 graden en kon je gewoon in een T-shirt op een terras aan zee of op het strand bier drinken.

Ik heb dan ook nog eens de luxe dat ik vanuit mijn werkplek, die uitkijkt op de Atlantische Oceaan en het eiland Armona, de zon ‘s ochtends op zie komen en ‘s avonds weer onder zie gaan. Vandaar die fraaie openingskiek met Matcha. Het kost me dan ook veel moeite om een cynische aflevering van Annus Horribilis te schrijven, maar ik ga mijn best doen. Noblesse oblige.

Op de social media wemelt het zoals gewoonlijk rond deze tijd van de jammerklachten. Vrouwen die niet weten wat ze moeten koken met Kerstmis en wat ze moeten aantrekken, en mannen die geen zin hebben in de schoonouders en in de schoonbroer, waarvan ze na vijfentwintig jaar nog steeds niet precies weten wat die voor werk doet (“je deed toch iets in de IT, Evert?”).

Het ergste is natuurlijk als je ouders gescheiden zijn en nieuwe partners hebben. Bij wie ga je dan op Eerste Kerstdag eten? Ik heb echt de meest vreselijke ruzies gezien bij stelletjes. Het is algemeen bekend dat wanneer mensen lang bij elkaar zijn, ze de ouders van de partners gaan afzeiken. In de eerste jaren van een relatie ontzie je de schoonouders nog, maar op een gegeven moment begin je dan toch met het afkraken en het slopen van bompa en bomma, en daarmee raak je meestal een gevoelig punt bij je lief. Eigenlijk is dat hetzelfde mechanisme als scheten laten in bed en met de lakens wapperen. Dat doe je ook niet in de kennismakingsfase, althans niet tijdens de wittebroodsweken.

Ik had achttien jaar een relatie met een schone Joodse wier moeder ultra-orthodox was en die vierde dus geen Kerstfeest. Ik kan het dus iedereen aanraden om een partner te kiezen van de Hebräische of de mohammedaanse persuasie, want dat scheelt een boel gezeik rond deze tijd. Met enige pech vast Aisha de hele maand ramadan, maar dan ga je gewoon stiekem bij de FEBO een vette bek halen.

En verder kan ik iedereen aanraden om gewoon twee weken weg naar een warm land te gaan, van vrijdag 22 december tot maandag 8 januari. Man man, wat scheelt dat een boel ellende en een boel centen. Gewoon lekker met je luie reet op een zonovergoten strand van een van de Kaapverdische eilanden liggen bakken, om maar wat te noemen. Eilat kan natuurlijk ook, maar dat is reteduur en daar word je gek van de sirenes. De feestdagen ontvluchten deed dat vroeger al, toen ik nog in 020 woonde, en de laatste decennia woonde ik in warme landen als Libanon, Israël, Paraguay, Brazilië en nu dan bijna twaalf jaar in de Algarve.

In Amsterdam in de jaren tachtig was ook nog eens alle horeca potdicht en kon je alleen terecht bij het Leger en in de diverse leertenten in de binnenstad. Ik vond alles beter dan Kerstmis vieren in het ouderlijk huis. Ik wist trouwens niet dat er talloze fobieën zijn met betrekking tot het vieren van Kerstmis: christougenniatikophobia, selaphobia, syngenesophobia (ook wel familiaphobia genoemd), ghabhphobia, phagophobia en ecclesiophobia.

Interview: Arthur van Amerongen

Laurence Stassen (1971) was van juli 2009 tot juli 2014 lid van het Europees Parlement, als delegatieleider voor de PVV. Een van haar portefeuilles was buitenlandse betrekkingen, en met name Turkije. Ook vertegenwoordigde ze de PVV bij de Provinciale Staten Limburg. In maart 2014 verliet Stassen de partij van Geert Wilders en was ze nog enige tijd voorzitter van de partij VNL.

Uit een lezing van Stassen voor Elsevier, in april 2014: *Mijn inzet zal zijn om de EU te verlaten. Niet omdat dit een eenvoudige keuze is, maar omdat naar mijn inschatting Nederland beter af is buiten de EU. De tegenwerping is natuurlijk dat uit de EU stappen een sprong in het diepe is. Dat is op zichzelf waar, maar hetzelfde geldt ook voor voortzetting van EU-lidmaatschap. Waar ik mij aan vasthoudt is mijn vertrouwen in de kracht van Nederland. Nederland heeft zich door de eeuwen heen altijd bewezen en is ook nu nog steeds een van de rijkste en competitieve handelsnaties ter wereld. Door uit de EU te stappen komen we af van veel nodeloze ballast die EU-lidmaatschap met zich mee brengt. Nederland kan dan zijn eigen begroting, handelsbeleid en immigratiebeleid weer bepalen. En Nederland hoeft niet langer bij te dragen aan het EU budget noch aan de fondsen om de eurozone bij elkaar te houden. Daarmee is Nederland buiten de EU wat mij betreft een aanlokkelijker perspectief dan doorploeterden binnen de EU, dat naar mijn inschatting op een doodlopend spoor is beland. *

Stassen: “Kort na de moord op Pim Fortuyn werd ik uitgebreid geïnterviewd door de Limburgse omroep - ik was een soort regionale bekendheid - en ik ben altijd vrij duidelijk in mijn uitspraken, zoals velen helaas weten. In de auto van Maastricht naar huis dacht ik: “ik ben morgen mijn baan kwijt, die hangen mij op.”

(tevens Stamcafé)

Donderdag 21 september

If you believed they put a man on the moon
(Man on the moon)
If you believe there's nothing up his sleeve
Then nothing is cool (nothing)

Veel gedoe rond Baudet en het eerste mannetje op de maan. De eerste complottheorie die ik ooit hoorde, kwam van Hendrikus van Ingen. De dorpsgek van Ede droeg altijd een alpinopet, een ribfluwelen jasje, een drollenvanger en klompen. Henk stonk een uur in de wind en had wortel geschoten in de Grotestraat, waar hij mensen aanklampte voor een praatje. Ik dorstte zijn vunzige plaggenhut niet te betreden dus ik sprak hem alleen in de veilige winkelstraat. Ach, ieder dorp had vroeger zijn oom Gijs. 

In het vieze huisje van Oom Gijs
Was nog geen water, licht of gas
Het rook er naar sperma en anijs
Wat achteraf begrijplijk was
Wij jongens stonden om Gijs heen
Dan zat hij aan je derde been
En daarna rukte hij zich af
Spoot al zijn zaad in een karaf
En wij naar huis toe op een draf

Ik ben een oprecht mensenmens en maakte altijd tijd vrij voor Henk. In Ede was toch niets te doen en de gesprekjes met de dorpsgek waren de kleine lichtpuntjes in mijn droef bestaan als genderverdwaasde bipolaire puber met ADHD, een spraakgebrek en steenpuisten,  en bovendien was ik een dwerg met een kromme rug die verslaafd was aan vieze seksboekjes. Ome Henkie hield tenminste van mij. 

Iedere conversatie met de dorpsgek eindigde met de maanlanding. Henk was er namelijk van overtuigd dat de mens nooit op de maan was geweest en dat die ‘poppenkast’ in een filmstudio was geënsceneerd.

Interview: Arthur van Amerongen

Ik ken Syp Wynia nog uit de tijd dat we letterlijk verre collega’s waren bij Het Parool. Hij zat in Brussel, ik in Beiroet. Zijn stukjes over de Europese Unie waren brommerig en zeer vermakelijk. Wynia was volgens mij de enige journalist van de mainstream media die kritisch schreef over de santenkraam, de poppenkast en de bureaucratische teringbende die de EU is. De rest van de correspondenten in het Brusselse waren en zijn in de regel juichaapjes, Alexander Bakker en Lise Witteman uitgezonderd.  Ik ben Syp trouw blijven volgen en ben het eigenlijk altijd met hem eens. Hij behoort tot het legertje blanke ‘boze’ columnisten die allemaal net iets ouder zijn dan ik: Rob Hoogland, Martin Sommer, Leon de Winter, Sylvain Ephimenco, Theodor Holman en Max Pam en dan ben ik er wellicht nog een paar vergeten. Jan Dijkgraaf is drie jaar jonger dan ik, dus die is hors categorie.  

Wynia is in de serie Europese Patriotten lekker lang aan het woord over Wynia’s Week, Uitgeverij Blauwburgwal, zijn tijd als correspondent in Brussel, Frenske Timmermans en nog meer brandende kwesties.

woensdag 23 augustus

Maar helaas bracht hun nieuwe huis niks dan ellende
De buurt wist al gauw hoe het zat
Dus een steen door de ruit en een kind dat ze jende
Een pakje met stront en het lijk van een rat
Toch bleven ze trots en ze hielden zich groot
Als mensen op straat bleven staan
En tegen ze riepen: Hé, smerige poot!
In die mooie, in die fijne Jordaan
Die Fijne Jordaan -

Robert Long en Leen Jongewaard. 

Het blijft toch heel bijzonder dat je als hoernalist een heel stuk kunt tikken over agressieve, homofobe mohammedaanse taxistas zonder het beestje bij de naam te noemen. Neem dit bericht nou toch weer bij AT5: 

Hoe voorkom je dat taxi's dragqueens weigeren? "Dit is iets van de lange adem"

De verhalen van dragqueens die geweigerd worden voor een taxirit zijn nauwelijks meer te tellen. Aan tafel dinsdagmiddag in een kroeg in de Reguliers, zijn vertegenwoordigers van de taxibranche, de gemeente en de queer-gemeenschap het over één ding roerend eens: dit zijn geen incidenten, maar is een structureel probleem.

door Arthur van Amerongen

Ik was een van de weinige volidioten die afgelopen dinsdag een uur naar de lancering van Frenske’s verkiezingscampagne in de Caballero Fabriek in Den Haag heeft gekeken. Dit doe ik allemaal voor jullie, jongelui. Beloofd is beloofd! Net als heel weldenkend en fatsoenlijk Nederland had ik mij voorafgaand aan deze happening vreselijk druk gemaakt over de hebzucht van onze premierskandidaat, één van de zeven hoofdzonden. Nummer 2 van de zeven is  Avaritia. Avaritia is Latijn voor hebzucht en gierigheid. Ik denk dat Frenske het verhaal over zijn wachtgeld kan spinnen en downplayen tot hij een ons weegt (pun not intended), maar het is natuurlijk een verschrikkelijke start van zijn campagne. Onze Limburgse socialist staat nu bekend als een graaier. 

Over Frenske’s zeven hoofdzonden schreef ik gisteren in mijn vrijdagpreek voor HP/De Tijd, maar aangezien niemand van de reaguurders mij daar volgt, zal ik het nog even uitleggen. De lijst van zeven hoofdzonden werd in de 6de eeuw opgesteld door paus Gregorius en is letterlijk en figuurlijk op het lijf van Franciscus Cornelis Gerardus Maria Timmermans geschreven.

Karaoke met Tuur

Donderdag 18 augustus

Like a surgeon, hey
Cuttin' for the very first time
Like a surgeon
Got your kidneys on my mind

„Het is geweldig om te leven... en geweldig om mijn dansschoenen aan te kunnen trekken en mijn verjaardag te vieren”, schrijft Madonna bij een montage van foto’s en video’s van haarzelf en haar vrienden tijdens het feestje in Lissabon. „Ik ben zo dankbaar. Bedankt Lissabon en iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt!”

Het is zo makkelijk om grapjes te maken over het gedeformeerde besje, maar ik en Madonna zijn samen oud geworden. Haar eerste lp’s heb ik grijs gedraaid en in een euforische bui wil ik nog weleens Like a Virgin krijsen in een karaokebar.

Tuur achter de toog van het Stamcafé

\

Zuipen, zuipen, zuipen
Ik hou toch zo van zuipen
En bonken in die hutte
Die hut van ome Henne

- Rubberen Robbie

Het is weer Intreeweek in Amsterdam. Vroeger was dat één groot neukfestijn, want al die eerstejaarskippetjes waren nog nooit in de grote stad A. geweest en werden een gewillige prooi voor iedere knul met een goeie babbel en een gezond libido. Das war einmal, want er is sprake van een woke offensief tegen sex, drugs en rock’n roll - ooit zo mooi bezongen door Ian Dury - onder studentjes. 

God, wat mis ik Ian Dury. Ik heb de goede man vaak in concertgezien en was al fan van hem toen hij nog bij Kilburn and the High Roads zat. 

De Halsemabode: *De intreeweek moet inclusiever en toegankelijk worden voor studenten met een hulpvraag. De introductieweek is voor de meeste studenten de feestelijke aftrap van hun studententijd, vol feestjes, leuke activiteiten en nieuwe vrienden. Maar voor sommige nieuwbakken studenten ligt de drempel voor de introweek te hoog, bijvoorbeeld doordat zij een fysieke beperking of chronische ziekte hebben, of snel overprikkeld raken. Ook blijkt dat studenten die geen alcohol drinken, vaak buiten de boot vallen. Commissies wordt aangeraden om op drukke plekken een prikkelarme ruimte te creëren, waar studenten met een energiebeperking op adem kunnen komen. Commissies wordt op het hart gedrukt na te denken over hoe om te gaan met studenten die geen alcohol drinken, terwijl bij veel activiteiten doorgaans ruimschoots wordt geborreld. *

Een originele, nieuwe bangmaker in het kader van de mediale angstporno is dat studenten zomaar dood kunnen vallen na een Breezer omdat ze wellicht een genetische afwijking onder de leden hebben. 

Leest en huivert: Tess is 22 jaar, zit bij een studentenvereniging en gaat in het weekend graag de stad in. Zij hoorde vorig jaar dat ze nooit meer alcohol mag drinken, omdat ze een genetische alvleesklierontsteking heeft. Ze schrikt in eerste instantie erg van dat nieuws: "Ik schrok heel erg, omdat ik ook dacht: hoe ziet mijn leven er dan uit." Dat alcohol een belangrijke rol speelt onder jongeren blijkt ook wel uit een angst die Tess had, namelijk dat haar vrienden het vervelend vinden dat ze niet meer met hen mee kan drinken. "Ik dacht, gaan mensen nog wel met mij chillen als ik geen alcohol meer drink." Gelukkig (en uiteraard) blijkt de angst ongegrond.

En daar komt de advertorial-aap uit de mouw!

*fap fap fap *

Donderdag 3 augustus 

Het is jammer dat de reaguurders nooit over hun seksbeleving schrijven. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je hele avond in je man cave naar Kane, DI-RECT en Coldplay zit te luisteren zonder even naar Pornhub en Xhamster te surfen. 

Ik heb altijd frank en vrij over masturbatie geschreven, in de traditie van Philip Roth, Jan Cremer, Jan Wolkers en Jean Genet. Op een gegeven moment werd dat een beetje pathetisch, een goedkoop trucje, en de reacties werden steeds meewariger. Toen ben ik maar kritisch over de islam gaan schrijven om de achterban te pleizieren. 

In Portnoy’s Complaint staat natuurlijk het beste fapmoment: 

“Then came adolescence-half my waking life spent locked behind the bathroom door, firing my wad down the toilet bowl, or into the soiled clothes in the laundry hamper, or splat, up against the medicine-chest mirror, before which I stood in my dropped drawers so I could see how it looked coming out…I once cored an apple, saw to my astonishment (and with the aid of my obsession) what it looked like, and ran off into the woods to fall upon the orifice of the fruit, pretending that the cool and mealy hole was actually between the legs of that mythical being who always called me Big Boy when she pleaded for what no girl in all recorded history had ever had. Oh shove it in me, Big Boy, cried the cored apple that I banged silly on that picnic. Big Boy, Big Boy, oh give me all you’ve got, begged the empty milk bottle that I kept hidden in our storage bin in the basement, to drive wild after school with my vaselined upright. Come, Big Boy, come, screamed the maddened piece of liver that, in my own insanity, I bought one afternoon at a butcher shop and, believe it or not, violated behind a billboard on the way to a bar mitzvah lesson.”

Het Masturbatiedagboek van Lodewijk van Deyssel was voor mij ook een geweldige inspiratiebron.  

Zondag 12 juli 1891, 12 u. 45 middag.

Het is nu het geschikte seizoen om de bestrijding der onanie weêr met kracht te beginnen. Geestelijk om dat ik in een zeldzame periode van wil-werking ben, stoffelijk om dat de slaapkamer ’s zomers een geriefelijker werkplaats voor de mechanische bestrijding is dan ’s winters èn om dat ik er nu eenig geld voor beschikbaar heb indien dit noodig mocht zijn (voor instrumenten, dwang-buizen, enz.)

Kom, laat ik nu eens maken dat met 1[e] november de onanie zoo goed als overwonnen is. […] Trouwens, het door-zetten van goed-opstaan moge niet zóó moeilijk zijn, - het komt in moeilijkheid de overwinning der onanie zéér nabij. In het eerste lijk ik eenigszins te slagen, - waarom zoû dat met het laatste óok niet het geval kunnen zijn. Te meer daar ik tegen de onanie nog sterker mechanische maatregelen kan nemen dan tegen het opstaan. Want de houten met spijkers beslagen handomhulsels, die mij de onanie mechanisch beletten, staan gelijk met een mekanieke matras, die mij, op het uur dat het wekkertje afloopt, uit het bed zoû smijten.